Dit is mijn grootvader Chris. Steun en toeverlaat in mijn pubertijd en erna. De jaren dat ik dacht de wereld te kunnen verbeteren. Hele gesprekken hadden we. We filosofeerden over het leven. Met een goed glas wijn. Hij benaderde me als iemand wiens mening ertoe deed.
Later kreeg opa Chris de ziekte van Alzheimer. Toen hij uiteindelijk werd opgenomen in een verpleeghuis, bezocht ik hem regelmatig. De manier waarop hij werd benaderd op vragen die hij stelde, raakte mij. Hij werd behandeld als een kind… Niet als individu, iemand met een rijk leven, met veel ervaring, iemand die lief gehad heeft, als mens met eigen waarde.
“Vind je niet dat iemand daarmee zijn eigen visitekaartje afgeeft?” vroeg hij glimlachend. Dat heb ik altijd onthouden. Het gaat in de zorg over het contact dat je maakt, over de manier waarop de ontmoeting plaatsvindt. Is er daadwerkelijk aandacht voor de ander? Door kleine dingen kan het leven zoveel aangenamer zijn. Daarom ben ik me in mijn werkzame leven gaan richten op ontmoeting en kwaliteit van leven van mensen met dementie en hun omgeving.
Hoe ik mijn kennis en ervaring inzet ten dienste van ouderen met dementie? Met onderzoek, training en coaching en begeleiding. Een voorbeeld van zo’n onderzoek is het fotostem onderzoek: een methode om de participatie van ouderen met dementie in een verpleeghuis te versterken. We hebben daar een handreiking voor geschreven, en een artikel in het tijdschrift Denkbeeld.
Ook train ik teams en medewerkers in de zorg. De train de trainer opleiding van Silviahemmet via Martha flora huizen is een erg mooie aanvulling.
Mensen met dementie kunnen veel dingen gewoon wèl! Een erg mooi voorbeeld daarvan vind je op de site van DementTalent. Over hoe je in je kracht kunt blijven ook al heb je de diagnose dementie. Hier wordt gewerkt met talent. En worden mensen op waarde geschat en in hun waarde gelaten.
Wat had dit een mooi project geweest voor mijn opa Chris.